Vandaag vertel ik jullie in een persoonlijk artikel iets meer over mijzelf en mijn lichaam. Het is er langzaam ingeslopen, als een dief in de nacht. Pijn in mijn liesstreek, en een duidelijke oorzaak was er niet.

In 2000 ging ik met mijn klachten voor het eerst naar de dokter. Ik zat met allerlei vragen. Waar komt de pijn dan vandaan? En waarvoor is er geen verklaring voor de pijn die ik dagelijks ervaar? Na jarenlange screening en behandeling worden mijn klachten afgedaan onder het mom van ‘chronische pijn’ en zeggen ze: ‘Je moet er mee leren leven!’

Wat is chronische pijn

Er wordt gesproken over chronische pijn als deze voor langere tijd aanhoudt (min. 6 weken), de pijn continu aanwezig is en er geen duidelijke oorzaak voor is. De pijn kan spontaan ontstaan of door een lichamelijke beschadiging.

Mijn klachten

Ik kan jullie niet heel gemakkelijk uitleggen wat mijn klachten zijn, want deze zijn best vaag en moeilijk te omschrijven. Het is een uitstralende, zeurderige, en beknellende pijn in mijn beide liezen, vooral waarneembaar bij het naar binnendraaien van mijn bovenbenen. Ik heb het gevoel of mijn spieren continu onder spanning staan en zich niet kunnen ontspannen. En dat is erg vervelend.

Omdat je er dan toch mee moet leren leven, wil je ook graag weten waarmee je leeft, het monstertje moet een naam hebben. Maar alles wordt uitgesloten. Een liesbreuk is het niet, een liesblessure werd een beetje weggelachen. Bij de laatste echo werd me zelfs geadviseerd om mijn schaamstreek niet te scheren, omdat hierdoor de klachten misschien zouden verdwijnen. Ik heb het wel eens geprobeerd, niet om aan te zien en de pijn was er nog steeds.

Mijn beperkingen

Activiteiten die normaal gesproken niet pijnlijk zouden moeten zijn, zoals lopen, zitten, slapen zijn ineens wél pijnlijk en beperken je in je dagelijkse leven. Maar van de buitenkant zie je het niet, en dus begrijpt ook niemand het. Ineens verandert dit pijnmonster je hele leven. Je bent ineens beperkt in dagelijkse dingen. Toch wil je niet dat de pijn je leven totaal beheerst en probeer je er mee om te gaan door het soms zelfs te negeren, want vergeten kan niet. De pijn is immers altijd aanwezig. Maar wat zijn mijn beperkingen?

• niet lang kunnen lopen ( Na een dag shoppen, moet ik de dag erop uitrusten. )
• niet lang kunnen zitten ( De meest comfortabele houding voor mij is de ‘kleermakerszit’, natuurlijk kan je dat niet overal toepassen. Als je ergens op bezoek bent, doe je dat niet zomaar. Maar als ik in een restaurant zit met een behoorlijk tafelkleed, dan doe ik dit toch. )
• slapen is voor mij ‘het moment’ van de dag, maar tegelijk ook een hel ( Mijn bed is echt mijn lievelingsplek. Hier kan in een houding aannemen die voor mij erg comfortabel is en waarin ik de pijn kan beperken. )
• niet knuffelen in bed ( Mijn man moet zich wel afgewezen voelen. Ik geef hem een kusje en zeg slaap lekker, want knuffelen is er niet bij. Op mijn zij lig ik niet lekker, dan ontstaat er een verhoogde spierspanning in mijn liezen, en verga van de pijn. Ik keer hem de rug toe en ga op mijn buik liggen met 1 been opgetrokken en mijn voeten naar buiten. Stel je een platgereden kikker op straat voor en je weet hoe ik het liefste slaap. )
• gedwongen sex ( Vaak kan het voor mij niet snel genoeg gaan, omdat ook hier de spierspanning in mijn bovenbenen verhoogd is, en dus de pijn toeneemt. Mijn man verneemt dit natuurlijk ook en houdt hier rekening mee. Maar het zou ook wel eens leuk zijn om uren lang de liefde te bedrijven. )
• niet lang kunnen wandelen ( Iets waar ik ontzettend van hou is wandelen, vooral tijdens de vakanties. Met wandelen bedoel ik dan kilometers lang in een adembenemend natuurgebied. Ik kan de pijn wel ontkennen, en negeren, maar moet hiervoor wel boeten. )
• niet lang kunnen fietsen ( Fietsen is voor mij een verkeerde beweging. Daarentegen is zwemmen wel weer een goede beweging voor mij, hierbij gebruik je een naar buiten draaiende beweging. )
• bankhangen ( Lekker op de bank een filmpje kijken in de armen van die sterke kerel naast me, dat kan wel eventjes, maar niet te lang. Dan moet ik weer een houding aannemen die voor mij te doen is. Hoe kun je knuffelen in de kleermakerszit? Tips zijn welkom! )

Lotgenoten

Ik heb al heel vaak online gezocht naar mensen met dezelfde klachten, maar dat is zo moeilijk te vinden. Een lotgenoot zou het voor mij makkelijker maken, in die zin dat ik erover kan praten met iemand die mij begrijpt, waarmee ik gedachten kan uitwisselen, tips en ervaringen kan uitdelen. Omdat mijn lotgenoot weet wat ik voel, zou ik mij meer begrepen voelen.Dit wilde ik graag met jullie delen. Ik weet dat 1 op de 5 mensen lijdt aan chronische pijn, misschien ben jij daar ook wel 1 van. Of misschien herken jij jezelf in mijn verhaal en ben jij mijn lotgenoot. Ik heb dit artikel niet geschreven om medelijden op te wekken, want zielig ben ik niet en voel ik mij ook niet. Maar chronische pijn is denk ik nog steeds een taboe en wordt niet begrepen door veel mensen.

Herkennen jullie dit gevoel?  

Ik zou het erg leuk vinden als je een berichtje achterlaat!