My life: Als je kind niet eten wil

Mijn kindje wil niet eten

In een nieuwe reeks ” My life ” vertel ik jullie in een persoonlijk artikel meer over mijzelf of mijn leven. Dat kan dus van alles zijn, een gebeurtenis, een verandering, iets leuks of misschien juist iets verdrietigs. Iets wat ik op dat moment graag met jullie wil delen.

image
Bron van het plaatje

My life: Als je kind niet eten wil

Vandaag deel ik iets met jullie wat ik best wel moeilijk vind om over te praten. De meesten van jullie weten wel dat ik een prematuur mama ben, dat wil zeggen moeder van een te vroeg geboren kindje. Daarover vertel ik jullie meer in een volgende ” My life “.

Een prematuur kindje hoeft in haar ontwikkeling geen problemen te ondervinden. Maar bij ons was na de geboorte het ziekenhuis zo’n beetje haar 2e thuis. Opgegroeid met en door mensen in witte kleding. Nu ruim 4 jaar later komen wij nog geregeld in het ziekenhuis.

Waarom? Omdat ons prinsesje niet eten wil. Eigenlijk vanaf haar geboorte kampen we al met dit probleem. De eerste 3 maanden werd zij groot gebracht met sondevoeding. Ik moest de moedermelk op een andere manier aanbieden, omdat zij niet in staat was bij mij te drinken. Wel vonden wij het heel belangrijk dat zij moedermelk kreeg, op welke manier dan ook. Juist voor te vroeg geboren kindjes is moedermelk de meest volwaardige voeding.

Sondevoeding

Omdat zij nog niet sterk genoeg was om zelf bij mij te drinken, kreeg zij de moedermelk dus via een sonde toegediend. Het grootste voordeel hiervan is dat het je kindje geen inspanning kost om te eten. Hoe minder kracht zij hiervoor hoefde te gebruiken, hoe meer kracht zij over had om te vechten voor haar leven. Na 3 maand, toen zij een beetje sterker was geworden mocht zij voor het eerst op ‘snuffelstage’. Een grappige term voor op zoek naar de borst. Maar borstvoeding geven kon nog niet, omdat zij een bepaalde hoeveelheid voeding nodig had. En omdat mijn borst niet zoals een flesje wordt aangeduid met ML of CC was het onmogelijk om te zien hoeveel zij binnenkreeg en dus kreeg zij afgekolfde melk uit een aparte fles. Het kolven had ik na een tijdje wel gehad, maar ik ben doorgaan om het op gang te houden voor als ze eindelijk aan de borst kon. En ze dronk er natuurlijk wel van alleen niet rechtstreeks bij mij, en geen grote hoeveelheden. De koelkast in het ziekenhuis stond bol met mijn moedermelk, dus wat dat betreft zat ze safe, en kon ik een heel ziekenhuis voeden.

Fles

Thuis heb ik haar eindelijk borstvoeding kunnen geven. En daar begonnen ook de problemen. Ze groeide nauwelijks, en ik voelde me hier verantwoordlijk voor, want het was mijn melk wat ze dronk. We zijn toen toch weer overgegaan op de fles om in ieder geval de hoeveelheid te kunnen zien die zij binnenkreeg. De hoeveelheid was goed, maar ze groeide gestaag. Misschien bevatte mijn melk te weinig eiwitten, wat voor een langzamere groei zorgt. Om daar zeker van te zijn, zijn we overgegaan op kunstvoeding. Ook met kunstvoeding werd het niet veel beter.

Wij waren blij toen we eindelijk over konden gaan op potjes. We hadden de stille hoop dat dit alles zou veranderen. De tijd verstreek met pieken en dalen en ze liet wel duidelijk haar voorkeur merken voor smaak. En daarin stemden wij toe. Maar is diversiteit aan aanbod niet belangrijk? Het ziekenhuis gaf aan, ze kan beter eten wat zij graag wil, dan veel aanbieden en alles afslaan. Als het ziekenhuis dat aangeeft dan denk je dat je het goed doet en ga je op dezelfde voet verder.

potvoeding

Tussendoor hebben wij vast voedsel geprobeerd, maar dit weigerde ze veelal. Tot haar 3e levensjaar heeft zij potjesvoeding gehad. Toen was zij er eindelijk zelf aan toe om met de pot mee te eten. Ook hier gaf ze al gauw haar voorkeuren aan, geen korst, geen gekookte aardappelen, weinig behoefte aan groente, geen zin aan vlees en vis is bah. De Italiaanse keuken was helemaal haar ding. Het leek er zelfs even op dat ze eten begon te waarderen, er waren momenten dat ze vroeg om nog een broodje.

Wij dachten eindelijk dat we deze fase in ons leven hadden gepasseerd, overwonnen, maar nu begonnen de problemen pas echt. Voor ons was samen eten, of uit eten altijd iets leuks, iets gezellig. Samen aan tafel lekker eten en genieten van elkaars aanwezigheid. Maar al gauw veranderde eten alles bij ons. De sfeer aan tafel, het eten dat je kookt, alles. We gingen niet meer uit eten, mijn man kookte niet meer met zoveel plezier als voorheen. Ze dreef ons echt tot wanhoop. Bij het ontbijt, de lunch of het avond eten, geen maaltijd ging voorbij zonder verdriet en ergernis. Elke dag weer de strijd om er toch een paar hapjes in te krijgen. Maar deze strijd moet je niet willen aan tafel. Of we haar nou op een boze manier dwongen of lief smeekten, ze wilde niet eten. Gaven we het haar toch, dan kwam het er net zo makkelijk weer uit.

Opnieuw belanden we met haar in het ziekenhuis. Maar ze ging op haar manier mooi met de onderlijn van de groei curve mee, dus zij zagen het probleem (nog) niet. Dat zagen wij alleen elke avond, elke dag aan tafel als ze weer niet wilde eten. Wij wisten dat we de strijd niet aan moesten gaan en niet moesten dreigen, ‘Als jij niet …., dan ….!’ Maar je wil toch dat je kindje gaat eten. Als je kindje na 2 dagen niet eten nog geen honger krijgt moet er wat aan de hand zijn toch. Zo wil je je kindje gewoon niet zien.

We hebben werkelijk alles geprobeerd, van het helpen met koken en het vooraf aankondigen van het eten, tot een mooie presentatie van het eten, het ging er gewoon niet in. Psycholoog, logopedie, videointeractie begeleiding, niets hielp. Wij hebben gewoon een superlief kindje dat gewoon niet wil eten. Op den duur is eten alles waar het nog om draait. Waar het in een normale huishouding, gemiddeld 2 uur  om eten draait (’s ochtends een half uurtje een broodje eten, ’s middags weer een half uurtje voor een broodje, en ’s avonds een uurtje voor het warm eten), duurt het bij ons minstens 2x zolang. Daarnaast krijg je ook nog onderlinge strijd en verwijten naar elkaar toe. Hoe kan een begrip als ‘ eten ‘ een gezin zo uit elkaar rukken? We hebben vaak op het randje gestaan, maar de liefde voor ons gezin wint het nog steeds, gelukkig!

Een oplossing hiervoor is er niet. Er mankeert haar niets, ze moet zelf leren eten. En of er vanzelf een knop omgaat, zoals iedereen beweert, ik hoop het. Ze is nu 4 jaar, een pracht van een meid, maar krap aan 12 kilo. Als er in haar 5e levensjaar nog geen verbetering is, dan volgen er opnieuw ziekenhuisbezoekjes en moet ze aan de hormonen.

Tips, en adviezen hebben wij al zoveel gehad, maar zijn natuurlijk altijd welkom. Al verlies je zelf de hoop een beetje. Iets waar ik zeker niet op zit te wachten zijn de zogenaamde goedbedoelde adviezen of domme opmerkingen.

Die zijn er al genoeg gedaan! Echt, hier zijn een paar … …

Mijn kindje wil niet eten

  • Zie je wel dat ze eet! Dat ze eens een keer goed eet, waar toevallig een ander bij is, wil nog niet zeggen dat ze voor de rest ook goed eet. Denk je dat wij het verzinnen, dat we doen alsof het een probleem is.
  • Ze weegt ja niets, die van mij weegt een keer zoveel. Mijn kind heeft een eetprobleem, wij hebben een eetprobleem, ik sta er echt niet op te wachten dat jij mij verteld dat jouw kindje van 2 jaar meer weegt dan mijn meisje van 4 jaar. Hou dat lekker voor je!
  • Wat is ze licht, krijgt ze wel te eten? Met andere woorden, je denkt dat ik mijn kindje laat verhongeren. Ik zou nog liever mezelf laten verhongeren als ik haar daarmee aan het eten krijg. Maar helaas, dit probleem lost zichzelf niet zo makkelijk op.
  • Mijn kindje eet als een slootgraver. Lekker houden zo, mijn kindje eet niet en wat ze eet spuugt ze het liefst weer uit. Hoe en wat jouw kindje eet boeit mij echt niet. Tuurlijk mag er over gepraat worden, maar leg het niet op de weegschaal.
  • Geef haar maar een weekje aan mij, dan eet ze zo! Probeer je hiermee te zeggen dat wij als ouders falen, dat wij het niet goed doen? Want dat is precies wat je zegt, alleen anders verwoord. Als het zo makkelijk was dan gaf ik haar direct een weekje weg. Maar als wij het niet kunnen, als het ziekenhuis het niet kan, als de oma’s het niet kunnen, als de PSZ het niet kan, wie ben jij dan om te zeggen dat jij het wel kan!

Ok, misschien reageer ik op sommige uitspraken wat heftig, en het is misschien alleen maar goed bedoeld. Maar kijk uit wat je zegt. Een uitspraak is gauw gedaan, neem je niet terug en kan veel schade aanrichten.

Afsluiting naam Modern

Willen jullie vaker een " My life " lezen op mijn blog?  


Ik zou het erg leuk vinden als je een berichtje achterlaat!

BlogLovin Modern afsluiting

Tatiana's Blog | My life: Als je kind niet eten wil

Tatiana

Hi! Ik ben Tatiana. Hier op mijn online plekje schrijf ik graag over Beauty, Fashion & Lifestyle! Je zult hier vooral veel lezen over de dingen die ik leuk vind, en ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen.

Je houd misschien ook van..

9 Reacties

  1. Tatiana's Blog | My life: Als je kind niet eten wil

    Wat een verhaal. Word er somber van dat het zoveel impact heeft op het gezin in zijn geheel. En het een kwestie is van afwachten. Moet heel uitputtend voor jullie zijn (geweest). Ik hoop dat er snel verandering in komt.

    1. Tatiana's Blog | My life: Als je kind niet eten wil

      Uitputtend is wel het juiste woord, je wilt het beste voor je kindje, maar als je niet weet hoe is het heel moeilijk.

  2. Tatiana's Blog | My life: Als je kind niet eten wil

    Goed geschreven zeg, het raakte me zeker. Wat moeilijk voor jullie als ouders.

    1. Tatiana's Blog | My life: Als je kind niet eten wil

      Het is ook moeilijk, omdat je gewoon het beste wil voor je prinsesje. Zij is tenslotte waar je het allemaal voor doet. xxx

  3. Tatiana's Blog | My life: Als je kind niet eten wil

    Hoi Tatiana, ik heb met veel belangstelling je verhaal gelezen. Ook wij hebben altijd strijd aan tafel. Onze jongste zoon is nu net 7 geworden. Hij is geen prematuur, maar hij heeft wel een autismespectrumstoornis. Hij heeft nog nooit iets warms gegeten. En dan ook echt nooit. Alleen toen ie geboren was wel warme melk uit een fles, maar bij de overgang naar potjes en vast voedsel ging het mis. Hij eet sowieso niets warms en ook heel erg selectief. Eigenlijk alleen bruin brood met kaas, chocopasta of hagelslag, crackers, koekjes, chips, fruit. That’s it! Geen patat, pannenkoeken, ei, pasta, groenten enz. Het consultatiebureau heeft altijd gezegd dat het vanzelf wel zou komen, maar dus niet. We hebben al veel begeleiding gehad, maar niets helpt. Als allerlaatste poging hebben wij hem nu aangemeld bij het Seys Centrum. Daar bieden ze een zeer intensieve begeleiding waar vaak het kind ook intern wordt opgenomen voor een bepaalde periode. Helaas is daar ook een wachtlijst voor van driekwart jaar tot een jaar. Omdat hij wel gewoon brood en fruit uit is hij wel gewoon normaal in lengte en gewicht, maar toch is het wel belangrijk dat hij meerdere dingen leert eten. Ook ivm het sociale aspect. Op verjaardagspartijtjes wil eet hij bv ook nooit mee. Hij heeft op de een of andere manier een grote angst om nieuwe dingen te proberen. Ik hoop in ieder geval dat jouw dochtertje uiteindelijk ook beter gaat eten. Ik kan me heel goed voorstellen hoe frustrerend het is en wat een energie het kost als ouders zijnde. Veel succes en sterkte!!

    1. Tatiana's Blog | My life: Als je kind niet eten wil

      Pffff, ik heb jouw verhaal ook met belangstelling gelezen, wat heftig! Het lijkt allemaal zo makkelijk he: Komt vanzelf wel! Wij vragen ons alleen af, wanneer dan? Laatst keek ik vol verbazing naar een programma ‘Bizarre eters’, waarbij je jongeren zag met een eetstoornis. Ik vraag me af, maken hun ouders hetzelfde mee, is tegen hun ook ooit een keer gezegd, het komt vanzelf?!

      Ik hoop voor jullie zoontje dat Seys Centrum hem kan geven wat hij nodig heeft. En dat het van daaruit beter gaat. Ik wens jullie ook heel veel sterkte toe, en zou het leuk vinden als je laat weten wanneer hij terecht kan en hoe het verder met hem gaat.

  4. Tatiana's Blog | My life: Als je kind niet eten wil

    hoi tatiana.
    wat heb je dit mooi omschreven.
    Erg vervelend dat het nog niet beter gaat met het eten van Esmee. Ik hoop voor jullie dat de dag gauw weer komt dat het aan tafel zitten weer een gezellig eet moment wordt.
    Denken vaak aan jullie en hoop jullie gauw weer eens te zien.
    liefs annemarie

    1. Tatiana's Blog | My life: Als je kind niet eten wil

      Bedankt voor je lieve woorden Annemarie. Ik hoop ook elke dag op dat moment. Ik denk ook vaak aan jullie! xxx

  5. Tatiana's Blog | My life: Als je kind niet eten wil

    hallo Tatiana
    wat een heftig verhaal ,en knap hoor dat je dat voor je bloggers schrijft.
    ik hoorde het ook wel eens dat kinderen niet willen eten
    maar nu ik jou verhaal lees en dat van Patricia schrok ik toch enorm
    als je zo,n verhaal leest komt het echt bij je binnen
    ik vind het heel erg ,en wens jullie heel veel sterkte daar mee
    ook mijn kleindochter wil niet eten tot mijn grote verdriet
    laten we hopen dat daar ooit eens een verandering in gaat komen
    sterkte voor ons allemaal

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *