Persoonlijk | Mijn faalangst en onzekerheid

Ergens las ik dat dit vaak te maken heeft met het verleden. Cliché dacht ik! Dat is bij mij niet zo. Ik had geen kritische ouders, ik deed het niet slecht op school, en ik werd ook niet geplaagd. Maar bij dieper graven kon er toch wel een kern van waarheid in zitten. Ik heb als puber (de jaren waarin je misschien wel het meest gevormd word) toch wel vaak het gevoel gehad niet goed genoeg te zijn. Altijd werd er maar gesproken over 1 persoon, zij mooi en slim en al die dingen. Als ik in een duister hoekje zou gaan zitten zouden ze mij niet eens opgemerkt hebben. Dit zou er mee te maken kunnen hebben, maar ik zeg zeker niet dat dit ook zo is. Misschien is het wel gewoon mijn karakter en niet zozeer iets wat mij zo gemaakt heeft.

Bron

Op een of andere manier moet ik leren dat niet alles perfect hoeft te zijn. Dingen kunnen altijd beter en niets is perfect. Maar daarom kan het wel goed genoeg zijn. Maar waarom dan toch de angst om te falen?

Op dit moment ben ik zelfs met een project bezig, in het geheim. Een project dat ik jarenlang ver weggestopt heb. Ik ben er nooit aan begonnen, zodat ik ook niet kon falen. Nu heb ik de stap gezet en er is niemand die het weet, behalve mijn man. Zelfs als het kon zou ik het ook voor hem verzwijgen, maar als je met elkaar samen leeft gaat dit moeilijk. Dit project hou ik geheim voor iedereen in de wetenschap dat als ik faal, ik me bij niemand hoef te verantwoorden. Ja zo erg is het. Ik (en mijn man) kan/mag er niet over praten, kan/mag het niet delen.

Als het om bloggen gaat denk ik vaak dat anderen het beter doen, dat anderen veel sneller het resultaat bereiken wat ik graag zou willen bereiken! Terwijl dit helemaal niet goed is. Ik heb nooit hoge eisen gesteld, ik heb nooit een groot bezoekers aantallen verwacht of gewenst. Ik wilde gewoon bloggen omdat ik het leuk vind. Waarom kan ik dan niet gewoon genieten en trots zijn op wat ik wel heb bereikt?

Dit gevoel van falen en imperfectie moet ik loslaten, ik ben prima zoals ik ben. Iedereen maakt fouten, waarom zijn die van mij dan zo erg? Niemand is perfect, waarom zou ik dat dan wel moeten zijn? Dan blijft er niets meer over om te groeien. Ik weet het allemaal heel goed, nu moet ik dit plan nog uitvoeren.

Dat zijn heel veel vragen van ‘waarom’  die zich afspelen in mijn hoofd. Hebben jullie dat ook wel eens, het gevoel nooit goed genoeg te zijn?